Hoihoi,
Nog even een blog van mij om het jaar af te sluiten en vooruit te kijken naar het nieuwe jaar. 2024, wat was het weer een spannend Olympisch jaar! In mijn Olympische voorbereiding had ik ervoor gekozen om in het voorjaar geen World Cup wedstrijden te doen, omdat ik persoonlijk World Cup wedstrijden niet te vergelijken vind met toernooien zoals een EK, WK of Olympische Spelen. Tijdens een World Cup turn je vaak op 1-2 toestellen en dat is interessant voor toestelspecialisten, maar ik vind mijzelf meer een meerkampster dus ik koos voor het EK in Rimini in mei (een maand voor de Olympische kwalificatiewedstrijden).
Dat bleek een goede keuze te zijn, want persoonlijk was ik over het EK heel tevreden, ik kreeg er veel zelfvertrouwen van en wist dat ik de komende weken alleen nog maar de puntjes op de i hoefde te zetten in de trainingen. Na het EK ben ik nog 3 dagen in Italië gebleven, even bijkomen van een drukke EK week en opladen voor het Olympisch traject.
Helaas kreeg ik toen niet zulke goede berichten over mijn oma… een week voor het NK en de 1e Olympische kwalificatie is ze overleden en ik wilde heel graag nog afscheid van haar nemen. Het was emotioneel een hele gekke week, maar ik liet het allemaal maar over mij heen komen, terwijl iedereen om mij heen de spanning van de 1e Olympische kwalificatie voelde, was ik met mijn hoofd bij oma. En ik vind het nog steeds bijzonder dat ik mij op dat moment fysiek zo erg in een flow voelde en zoveel zelfvertrouwen had omdat de trainingen zo goed gingen, terwijl ik mentaal alle kanten op schommelde. Op het NK voelde ik die flow en de kracht van oma en tot mijn verbazing (en ik denk wel van meer mensen) werd ik Nederlands Kampioen. Super trots op mezelf en mooie eerste stap van de Olympische kwalificatie!
Twee weken later turnde ik de 2e Olympische kwalificatie in Gent en ook die ging goed. Zenuwachtig voor de team bekendmaking was ik niet. Dat was bij de vorige 2 Olympische Spelen wel anders. Ik had namelijk beide kwalificaties heel goed geturnd en kwam als beste meerkampster van Nederland uit de Olympische kwalificaties. Na dat weekend kreeg ik het bericht dat ik mij had gekwalificeerd voor mijn 3e Olympische Spelen. Een paar dagen later mocht ik het kledingpakket komen ophalen op Papendal.
We gingen met de Thalys naar Parijs en toen ik in het Olympisch dorp kwam, voelde ik weer dat magische gevoel. Overal om je heen verschillende sporters, maar iedereen is daar voor hetzelfde doel. Alsof je tijdens de Olympische Spelen op een andere planeet leeft. Er waren net zoals in Tokyo kartonnen bedden, er was een eetzaal, een fitness noem maar op! In de training een paar dagen voor de wedstrijd ging het mis… ik voelde op vloer een enorme steek onder mij voet en wist eigenlijk meteen dat het niet goed was… dat bleek ook op de scan die ik in het Olympische dorp heb laten maken. Er zat een scheur in mijn peesplaat onder m’n voet. De sportarts en andere medici vonden het risico te groot op blijvend letsel en ze vertelden mij dat als ik wél zou turnen, dat ik een te groot risico liep dat de pees volledig zou afscheuren met het gevolg van onherstelbare schade. Ik ben daarin heel goed begeleid en heb toen besloten dat het mij niet waard was om de Spelen te turnen. Dat was lastig, moeilijk en super klote om te moeten accepteren… ik was zo goed in vorm en had het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek liet.
Mijn ouders en vriend kwamen naar Parijs en ik moest direct het Olympisch dorp verlaten. Ik had mij voorgenomen om er maar het beste van de zomer van te maken nu ik nog in Parijs was, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Die 5 dagen dat ik nog in Parijs was, was heftig… ik was zo teleurgesteld en ik tegelijkertijd zo benieuwd naar wat mijn wedstrijdvorm van de kwalificaties (die maar 2 weken voor de Spelen waren) had kunnen betekenen in Parijs. Dat zullen we nooit weten…
Terug thuis uit Parijs ben ik meteen mentaal begeleid wat ik als super fijn heb ervaren. Ik heb het allemaal een plekje kunnen geven en kan eigenlijk nu alleen maar trots terugkijken over dat ik mij op eigen kracht voor 3(!!!) Olympische Spelen heb gekwalificeerd. Een lange revalidatie stond voor de deur, maar ook heb ik na de zomer mijn opleiding (gespecialiseerd pedagogisch medewerker) weer hervat. De opleiding en het werk in de kinderopvang bleek een goede “afleiding”. De revalidatie gaat goed, er bleek gelukkig ook geen operatie nodig te zijn, maar het duurt wel lang. Je hoort mij verder niet klagen, want het herstel verloopt voorspoedig en daar ben ik heel blij mee!
Voor het nieuwe jaar wil ik dan ook volledig herstellen en ik ben ervan overtuigd dat dat helemaal goed gaat komen. Tegelijkertijd wil ik graag mij diploma dit jaar halen. Het plezier in het turnen is er nog steeds en ik zou het fantastisch vinden om een comeback te maken, maar ik wil het herstel daarin niet overhaasten. Die comeback komt vanzelf wel, wanneer mijn lichaam daar klaar voor is!
Fijne feestdagen en een gelukkig, gezond en sportief 2025!!!
Liefs Vera
